Na Świecie kremacja zwłok jest bardzo popularna. W Japonii spopiela się 94% zmarłych, w Czechach 80%, w Skandynawii 70% a w Europie Zachodniej około 50%.
Najnowsze badanie wykazały, że w Polsce około 40% ankietowanych nie widzi nic niewłaściwego w spopielaniu osób zmarłych. Pierwsze Europejskie krematorium zostało uruchomione w 1873 w Mediolanie, a w 1963 roku Kościół dopuścił możliwość kremacji jako zgodny z religią katolicką. Nowy Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku podtrzymuje postanowienia z 1963 roku. Mniej więcej w tym samym czasie powstały pierwsze krematoria w Stanach Zjednoczonych.
W Polsce spopielanie zwłok na większa skale pojawiło się stosunkowo niedawno. Najpierw sprzeciwiał się temu Kościół, następnie złe skojarzenia z paleniem ludzi w obozowych krematoriach podczas Drugiej Wojny Światowej.
Przygotowanie ciała do kremacji odbywa się podobnie jak w przypadku pochówku tradycyjnego.
Przed kremacją zwłok rodzina ma możliwość pożegnania się w Sali Pożegnań z osobą zmarłą oraz uczestniczenia w momencie wprowadzania trumny do komory spopielenia. Kremacja odbywa się w trumnie drewnianej lub ekologicznej tekturowej w temperaturze około 1200 stopni Celsjusza, przez około 2 godziny. Następnie składa się prochy do urny i przekazuje rodzinie zmarłego lub zakładowi pogrzebowemu wraz ze Świadectwem Kremacji.
Urny z prochami mogą być pochowane do grobów ziemnych lub murowanych tradycyjnych jaki i urnowych, w specjalnej ścianie z niszami zwanej Kolumbarium lub dochowane do grobów istniejących w Rodzinie za zgodą Dysponenta. Głównymi zaletami kremacji są względy higieniczne, ekologiczne oraz ekonomiczne, jak również oszczędność miejsca w porównaniu z trumną.
